Ciąża – 37. tydzień ciąży
37. tydzień ciąży to dziewiąty miesiąc i ostatni etap trzeciego trymestru. Rozpoczęcie akcji porodowej w 37. tygodniu ciąży nie stanowi już dla dziecka zagrożenia, ponieważ jest ono w pełni przygotowane do życia poza organizmem matki. To ostatnie dni na odpoczynek i przygotowanie się do wielkiego wydarzenia, jakim jest poród.
Zmiany w organizmie kobiety
Dno macicy delikatnie obniża się. Ucisk na przeponę staje się mniejszy, dzięki czemu przyszłej mamie łatwiej się oddycha. Obniżenie macicy powoduje jednak ból w okolicach podbrzusza oraz częstsze parcie na pęcherz. Dyskomfort odczuwany w dolnej części brzucha może przypominać bóle miesiączkowe.
Obniżenie macicy może powodować ucisk na jelita i prowadzić do powstawania zaparć. Zmniejszona perystaltyka jelit, zmiany w układzie krzepnięcia oraz zwiększony zastój krwi w dolnym odcinku układu pokarmowego mogą być przyczyną powstawania żylaków odbytu, tzw. hemoroidów. Głównymi objawami jest ból podczas defekacji, krwawienie z odbytu, świąd i pieczenie. Leczenie hemoroidów polega na stosowaniu odpowiednich maści lub czopków. Przed rozpoczęciem kuracji. należy skonsultować się z lekarzem prowadzącym ciąże.
Pod koniec ciąży pojawiają się skurcze przepowiadające. Mogą występować nawet kilkukrotnie w ciągu dnia. Nie stanowią zagrożenia dla płodu i matki. Skurcze przepowiadające są nieregularne i ustępują samoistnie po zmianie pozycji. Mogą powodować twardnienie brzucha i dyskomfort. W przypadku, kiedy skurcze stają się regularne, przybierają na sile i nie ustępują po zmianie pozycji należy niezwłocznie udać się do szpitala.
W okolicach terminu porodu dochodzi do odejścia czopu śluzowego, który przez całą ciąże szczelnie zamyka szyjkę macicy i chroni jamę macicy przed wniknięciem drobnoustrojów. Odejście czopu śluzowego jest jednym ze symptomów zbliżającego się porodu. Jednak na jego podstawie nie jesteśmy w stanie precyzyjnie określić momentu rozpoczęcia akcji porodowej. U jednych kobiet czop śluzowy odchodzi kilka lub kilkanaście dni przed porodem, zaś u innych ciężarnych tylko kilka godzin przed akcją porodową. Zdarza się też często, że moment odejścia czopu śluzowego jest niemożliwy do zarejestrowania przez kobietę ciężarną.
Rozwój dziecka
Długość trwania ciąży o prawidłowym przebiegu oscyluje pomiędzy 37. a 42. tygodniem. Noworodki urodzone po 37. tygodniu ciąży uznawane są za donoszone. Dziecko jest wtedy w pełni rozwinięte. Jest przygotowany do samodzielnego życia.
W 37. tygodniu ciąży płód pożytkuje większość energii na sen oraz doskonalenie niezbędnych po porodzie umiejętności. Maluszek chętnie ssie kciuk, połyka płyn owodniowy, wykonuje ruchy oddechowe klatką piersiową, czy mruga powiekami.
Ruchy dziecka są mocno ograniczone, ponieważ w macicy ma coraz mniej wolnego miejsca. Niepokój powinna wzbudzić zmniejszona, kilkugodzinna ruchliwość maluszka, która nie zmienia się nawet po spożyciu przez ciężarną posiłku. Nieprawidłowością jest także nienaturalnie wzmożona aktywność dziecka. Każde znacząco odbiegające od normy ruchy dziecka mogą świadczyć zaburzeniach w dobrostanie płodu i należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem.
37. tydzień ciąży – jakie badania?
Według zaleceń Standardu Opieki Położniczej podczas kolejnej wizyty pomiędzy 33. a 37. tygodniem ciąży lekarz ginekolog przeprowadzi wywiad oraz badanie położnicze i badanie gruczołów sutkowych. Wykona pomiar ciśnienia tętniczego krwi i masy ciała pacjentki. Oceni czynność serca płodu i ruchy płodu. Zaleci także przyszłej mamie liczenie ruchów płodu w domu. Istotnym elementem jest ocena ryzyka i nasilenia objawów depresji.
Podczas wizyty między 35. a 37. tygodniem ciąży należy pobrać wymaz z pochwy i odbytu na posiew w kierunku paciorkowców B-hemolizujących (Streptococcus agalactie - GBS). W Polsce około 20% kobiet jest nosicielkami paciorkowców z grupy B. Występowanie bakterii u matki w większości przypadków nie wywołuje objawów. Jednak u noworodków zakażenie Streptococcus agalactie może powodować zapalenie płuc, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub sepsę i stanowić stan zagrożenia życia. W przypadku dodatniego wyniku lub jego braku stosuje się antybiotykoterapię śródporodową.
Na kolejną wizytę należy wykonać badanie ogólne moczu, morfologię krwi, antygen Hbs oraz przeciwciała/antygen HIV. W przypadku kobiet ze zwiększonym ryzykiem zakażenia należy zrobić badania w kierunku kiły oraz HCV.
Liczenie ruchów płodu – jak wykonać?
Ocena ilości ruchów płodu jest ważnym elementem monitorowania jego dobrostanu. Zgodnie z rekomendacjami Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników liczenie ruchów znajdującego się w macicy maluszka powinnyśmy rozpocząć od około 30 tygodnia ciąży.
Jednym ze sposób jest liczenie ruchów płodu przez określony czas. Zwykle jest to 1-2 godziny w ciągu dnia kiedy maluszek jest najbardziej aktywny. Dobrym pomysłem jest, aby przed przystąpieniem do liczenia ruchów płodu ciężarna zjadła zbilansowany posiłek. Przyszła mama powinna znaleźć zaciszne miejsce, usiąść lub położyć się, a następnie skoncentrować na ruchach dziecka. Kobieta może położyć rękę na brzuchu, aby lepiej poczuć aktywność maluszka. Rozpoczynamy liczenie od momentu wyczucia pierwszego ruchu dziecka. Liczba aktywnością w ciągu dwóch godzin to minimum 10 ruchów płodu. Zapisujemy czas, który upłynął pomiędzy każdą aktywnością i ilość wykonanych przez maluszka ruchów. Należy pamiętać, że serię następujących po sobie aktywności płodu, odczytujemy jako jeden ruch. Powtarzajmy tę czynność codziennie.
Przyszła mama nie powinna porównywać aktywności swojego maluszka z doświadczeniami innych ciężarnych. Należy pamiętać, że przebieg każdej ciąży jest inny. Tempo i ilość ruchów dziecka mogą się różnić w zależności od indywidualnych czynników. W przypadku wystąpienia wątpliwości lub jakichkolwiek niepokojących objawów należy skonsultować się z położną lub lekarzem.
